Normy dotyczące dyrektywy niskonapięciowej

Dyrektywa 2014/35/UE (tzw. dyrektywa niskonapięciowa, ang. Low Voltage Directive – LVD) reguluje od 29 marca 2014 r. dostarczanie sprzętu elektrycznego do użytku w określonych granicach napięcia w Unii Europejskiej. Dotyczy ona sprzętu elektrycznego o napięciu znamionowym od 50 V do 1000 V (napięcie przemienne) lub od 75 V do 1500 V (napięcie stałe). Dyrektywa określa zasadnicze wymagania dotyczące bezpieczeństwa sprzętu elektrycznego, aby zapobiec zagrożeniom, takim jak porażenie prądem, przegrzanie lub pożar.

Jako przepis tzw. „nowych ram prawnych”, dyrektywa LVD określa jedynie zasadnicze wymagania bezpieczeństwa – szczegółowe specyfikacje techniczne są opracowywane przez europejskie organizacje normalizacyjne CEN i CENELEC w ramach zharmonizowanych norm.

Jeśli sprzęt elektryczny danego producenta jest zgodny z normami zharmonizowanymi (lub ich częściami), „których odniesienia zostały opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej”, zakłada się, że produkty te są zgodne z celami bezpieczeństwa określonymi w art. 3 i załączniku I do dyrektywy niskonapięciowej 2014/35/UE. Umieszczając oznakowania CE, producent ostatecznie oświadcza, że produkt spełnia obowiązujące wymagania, a oznakowania to są widocznym wynikiem całego procesu, który obejmuje ocenę zgodności w szerszym znaczeniu.
 

Zharmonizowane normy dotyczące dyrektywy niskonapięciowej w Dzienniku Urzędowym UE

Publikacja norm zharmonizowanych jako źródeł w Dzienniku Urzędowym UE dotyczących dyrektywy LVD odbywa się w nieregularnych odstępach czasu poprzez tzw. decyzje wykonawcze, które zmieniają istniejący wykaz norm zharmonizowanych dotyczących dyrektywy 2014/35/UE.

W ramach takiego decyzji dodawane są normy opracowane na zlecenie Komisji. Może to nastąpić w ramach nowych norm, które po raz pierwszy są publikowane w Dzienniku Urzędowym UE, lub poprzez włączenie bezpośrednich dokumentów następczych, jeżeli poprzednia norma nie odpowiada już aktualnemu stanowi techniki i musiała zostać dostosowana do zmienionych wymagań. Krótkoterminowe dostosowanie ad hoc może również nastąpić w ramach norm zmian, które obejmują jedynie ukierunkowane dostosowanie konkretnego fragmentu „normy podstawowej”.

Wraz z przyjęciem nowych norm następczych poprzednie normy są usuwane z Dziennika Urzędowego UE z uwzględnieniem okresu przejściowego. Obecnie wynosi on 1,5 roku, aby zapewnić producentom wystarczającą ilość czasu na dostosowanie się do zmienionych wymagań bezpieczeństwa.